Mijn eerste rit met het openbaar vervoer in Nicaragua was met de beruchte Chicken bus. Eerst dacht ik dat het een truck was, waarbij ik in het open gedeelte van de laadbak zou moeten zitten met allemaal kippen.. Gelukkig was dit niet zo. In plaats daarvan was het een vrolijke kleurrijke Amerikaanse schoolbus met zweterige leren bankjes, normaliter halen we hier de jaarclubs mee op vanaf het vliegveld, maar dan wel met een privé Chicken bus. Ik begin me sterk af te vragen waarom ze alles in dit land met leer bekleden om op te zitten.
Op aanraden van Teun ging ik een ritje maken met dit bakbeest van Rivas naar Granada, want dit was echt de moeite waard om te doen! Ik werd afgezet door de jongens en Jelle liep nog even met me mee om me te droppen bij de bus voor het nodige Spaans, want het enige wat ik nog kan zeggen is: ‘No hablo español’ en ‘Hola’, hier kom ik niet heel erg ver mee nog.
De bus was vol met Nicaraguanen en daarbij stonden er nog mensen staand in het gangpad, daar kreeg ik het even nog warmer dan het al was. Staand 1,5 uur in die bloedhitte leek me niet het uitgelezen moment met mijn mini backpack. Gelukkig was er een lieve oude man die zijn tas wel voor mij wilde inruilen en zo kon onze weg zich vervolgen op de leren bank met andermans zweet. Mmm gotta love the Chicken bus! De man begon tegen me aan te praten, waarop ik kalm kon zeggen dat ik geen Spaans sprak, in het Spaans uiteraard.
Rust..
Die rust werd snel verstoord door een dikke Nica die een heel verhaal aan het houden was voorin de bus. Ik dacht dat het de buschauffeur was die het betalingssysteem ging uitleggen. Iedereen om mij heen keek erg aandachtig. Na drie minuten had ik door dat hij de buschauffeur niet was, ik vond het al gek dat hij kakkerlakdoosjes en pilstrippen presenteerde. Dit was duidelijk één van de vele verkopers, naast de nodige luidruchtige drank- en eet verkopers. Ten slotte zijn baby’s ondenkbaar in de Chicken bus en hoe schattig ze er ook uit zien, des te harder ze kunnen blèren.
De bus vertrok een half uur later, nadat de chauffeur zijn gefrituurde kip eindelijk had weggewerkt en het gangpad met nóg meer mensen was gevuld. Mañana, mañana zeggen ze hier ook wel. Ik kreeg er een beetje een in-Japan-douwen-ze-ook-de-hele-metro-vol-zodat-niemand-meer-kan-ademen gevoel.
Gelukkig zat ik veilig naast mijn oude vriend waarmee ik geen woord kon wisselen.
Eenmaal geacclimatiseerd voor zover dat kon deed ik mijn oordopjes in met vanzelfsprekend de Spotify afspeellijst: Viva Latino Top 50. Je moet wel een beetje in de sferen blijven natuurlijk!
De bebossing werd steeds een beetje groener richting Granada. Wel fijn om even die dorre ellende achter te laten in San Juan del Sur. Het lijkt nu tijdens het super dry season (maart & april) een beetje op de Lion King als Scar aan de macht is, om maar een even een beeld te schetsen. In de maanden december, juli & augustus is het weer prachtig groen, fris & fruitig. Er werd tijdens de rit een aantal keer gestopt: een geit werd op het dak gezet, 50 zakken rijst op het dak gehesen en de chauffeur liet ons nog een keer 10 minuten wachten vanwege een tweede portie gefrituurde kip.
Eenmaal aangekomen in Granada was ik blij dat ik die bloedhitte uit mocht, maar de Chicken bus zou de Chicken bus niet zijn als ik niet met mijn hele lichaam aan die leren bank bleef plakken.
Met een stukje huid minder en 5 liter aan zweet verloren was ik blij dat ik er was, eindelijk.
Buiten het feit om dat je je het leplazarus zweet, iedereen op elkaar staat, te laat vertrekt, iedereen je aanstaart en ze die bus maar vol blijven proppen, was dit wel een echt een lachen ervaring en niet geheel onbelangrijk: maar €1,50! Wat een topland!
Ik wil graag Teun in het bijzonder bedanken voor deze ervaring en voor de gouden tip!
Xoxo Don het chickenbus & hitjes kanon
