Just another day at the office…
Beep. Beep. Beep! Het alarm gaat af.
Gelukkig niet! Ik ben niet meer woonachtig in Nederland, waar ik mijn fietsje naar de trein pakte om vervolgens 45 minuten naar een kantoor in Amersfoort te rijden. Heerlijk, eigen baas en woonachtig in Latijns-Amerika! Het is een droom die iedere dag weer uitkomt. De stralende ochtendzon glipt af en toe tussen de twee grijze gordijnen naar binnen waardoor ik wakker word. Donderdagochtend 07:00 in februari. Zojuist opgestaan trek ik mijn zwarte zwembroek aan, sokken, gymschoentjes en mijn blauwe Italiëshirtje om te gaan rennen. Ik weet nog steeds niet wie de speler op het voetbalshirt is, who cares! Even snel een banaantje erbij en twee glazen water achterover en we zijn ready to go! Het is nog rustig in de Co-Working villa, de rest ligt nog te slapen. Ik hoor al wel iemand douchen, dit zal Jelle wel zijn aangezien hij een vroege Skypecall heeft. Even een rondje rennen door de heuvels van San Juan del Sur in Nicaragua, waarbij ik bijna op een Honduras Milk Snake ben gestapt. Deze rode slangen jagen mij af en toe de stuipen op het lijf, goed op blijven letten dus! Uiteindelijk kom ik bezweet terug bij de Co-Working. Snel het zwembad in, afdrogen, tanden poetsen en klaar ben ik. Jelle is al druk bezig om zijn Skypecall voor te bereiden om 08:00 uur, in Nederland is het tenslotte 17:00. Kees staat achter het fornuis een acht eitjes te bakken. Buiten zie ik Sascha in de ochtendzon een tutorial kijken over een nieuwe techniek voor het besturen van een de Phantom IV Drone. De mannen zitten weer ready om een lustrumreis uit te zetten of te organiseren naar Latijns-Amerika!
Kees dekt de tafel voor vier; typische Nicaraguaanse kost! Bonenpuree, getoast brood met een eitje erbij en gebakken platano. Yummie! De dagplanning wordt even besproken betreffende Skypecalls met Nederland. Kees is de laatste hand aan het leggen op de april-reizen naar Guatemala en heeft zin om over 3 weken naar Guatemala te vliegen. Sascha moet vliegtickets regelen voor een decemberclub en vraagt wat de laatste quotes waren voor deze periode in Nicaragua. “Zijn ze flexibel?” vraagt Kees. “Ja, vanaf de 21e tot en met de 9e van januari kunnen ze vliegen” reageert Sascha. Gelukkig… Vliegticketprijzen fluctureren erg en we krijgen altijd betere quotes als de mensen flexibel zijn in plaats van de zaterdag-op-zaterdag vluchten. Ik pak mijn laptop, mijn telefoon en installeer me op een plek waar ik uit kan kijken op de baai van San Juan del Sur in Nicaragua. ’s Ochtends heerst er een lekker temperatuurtje in San Juan del Sur; een graad of 24. Hmmmm… We wonen in de bergen, met een uitzicht op de baai, dus dit zorgt voor een lekker fris briesje.
Mijn nieuwe voornemen gaat goed; Na mijn ontbijt pas mijn telefoon openen. Het ‘douchen’ in het zwembad is gedaan, tandjes gepoetst, ontbijtje klaar en we zijn ready to shine! Ik open de bom van sociale mediaprikkels die elke dag weer binnenkomt via Whatsapp, Instagram, Facebook, persoonlijke e-mails en de zakelijke mail. Om 10:00 komt onze stagiair Lars uit zijn kamer. Lars begint de dag altijd om 10:00, hier is iedereen inmiddels aan gewend. Je eigen tijd indelen is een hoog goed voor de mannen van Lustrumfiesta, dus hier heeft zich nog nooit iemand druk over gemaakt. Lars maakt zijn eigen eitje, toast zijn eigen broodje en gooit zijn bonenpuree zelf in de magnetron. You go Lars! Onze stagiair Lars is ook al bijna Latino geworden door het leven in Nicaragua. Zelf willen wij hier ook graag in mee gaan, echter laat de werkdruk dit niet toe.
“Wie gaat er naar Rivas?” roept Sascha door de villa heen. We doen iedere week boodschappen in Rivas, een half uurtje verderop. Hier verkoopt de lokale bevolking goedkope groenten en fruit op de markt. Daarnaast is hier een grote Pali-supermarkt waar je de koelkast en het voorraadhok weer even mee aan kan vullen. Inmiddels zijn wij perfect op de hoogte welke producten je bij de Pali koopt en welke producten je op de markt moet kopen. Ik stap ons beest genaamd de 4×4 Isuzu Trooper in en knal naar Rivas om hier de boodschappen te kopen. Raampjes open, wat raggaeton op de achtergrond en na 1,5 uur rijd ik de oprijlaan weer op om vervolgens de spullen het huis in te brengen. De mannen staan al te popelen om de vegetarische groentesoep soldaat te maken. Er wordt nog even gediscussierd waar we het beste kunnen eten; op het balkon op de tweede, beneden, buiten. Kees hakt de knoop door: Buiten op het balkon it is! Tijdens de lunch wordt er weer uitvoerig over werk gepraat terwijl Jelle met nieuwe ideetjes komt qua business die hij op wil zetten. Sascha checkt zijn telefoon en meldt dat er weer een nieuwe aanvraag is binnengekomen, de high-fives vliegen de lucht in. Het gaat hard met de aanvragen. De specificaties worden besproken betreffende de landenvoorkeuren, het budget, de periode, en de huidige werkdruk. Er wordt geconcludeerd dat Sascha de aanvraag op zich neemt. Onze Guatemala expert heeft hier tenslotte veel tijd doorgebracht en kan een extra aanvraag wel aan zijn planning toevoegen. De bekende vraag wordt in de groep gegooid: “hoeveel kostte het eten?” Iedereen zag Jelle al 2 minuten naar de bon staren om controleren of het bedrag rond de $1,00 schommelt. Het bedrag komt neer op $0,88 per persoon; $0,12 onder het budget gebleven dus! Ik krijg complimenten vanuit de andere co-owners over de besparing voor deze maaltijd. De maaltijd wordt uitvoerig besproken en er wordt nog gevraagd hoe die ene dressing in de Spaanse taal heet. Teun en Kees krijgen een discussie over de naam van de groente in het Guatemalteeks Spaans en Nicaraguaans Spaans. Het blijft lastig, dit soort verschillen in de verschillende Spaanstalige landen waarin we werken. Inmiddels is het eten verorberd en vinden de meeste mannen het nodig om via de tweede verdieping in het zwembad te springen. De nabespreking gebeurt overigens in het water; welke punten zijn er blijven liggen, een check op de huidige reizen die zijn uitgezet en nieuwe activiteiten en trekkings. Sascha geeft nog een klein verslag over zijn gesprekken met hoteleigenaren en touroperators in Chiapas, een deelstaat met Mexico. Hij is de afgelopen 3 weken in Mexico geweest en kan niet ophouden over hoe graag hij de ruïnes van Palenque had willen ‘dronen’. Dronen staat tegenwoordig in de lijst van werkwoorden die Sascha het meest gebruikt, we zijn er alleen nog niet achter of de locals het hier begrijpen als we het letterlijk vertalen. Volgens mij weten de locals hier amper wat een Drone is en wat een Drone kan.
Na het werkoverleg in het zwembad schuiven de mannen weer achter hun laptops. Lars doet het liever liggend vanaf de bank, onze video-editor is weer een staaltje techniek aan het gebruiken waar de mannen met smart naar willen kijken. Een nieuwe video-upload van Sascha is klaar en wordt ingepland op Facebook voor de mensen in Nederland. Kees hangt aan de lijn met Hervin, een Nicaraguaanse hoteleigenaar, waar hij normaliter niet zo goed mee op kan schieten. Kees houdt er niet van als de persoon aan de andere kant van de lijn koppig is, en dit straalt er van af. Lars krijgt enige kritiek van Jelle en Sascha over de te editen video van een cooking class in Atitlan. Kees komt met de conclusie dat het een kwestie van smaak is. Met onze andere onderneming ‘The Drone Brothers’ doen we regelmatig klussen voor touroperators, hostels, hotels, rental houses en festivals om hen te promoten. Hierdoor hebben we zelf ook prachtige content en verdienen we ook een centje bij. Rond 15:00 gaat ook mijn telefoon. Hernandez belt me weer… Ik heb hem gisteren wederom op het hart gedrukt dat we niet samenwerken met hem, omdat zijn Tripadvisor-rating niet hoog genoeg is. We werken bij hoge uitzondering met accommodaties die lager scoren dan 4 sterren op Tripadvisor of lager dan een 8 op Booking. Echter, wie niet waagt… Wie niet wint. Ik kan het ook wel weer waarderen dat hij vol blijft houden. Ik neem de telefoon toch maar weer op om Hernandez te woord te staan. De reden dat we ook niet met hem samenwerken is omdat hij geen Engels spreekt, uitsluitend Spaans… Dat is niet zo chill voor een jaarclub waarbij de studenten slechts Nederlands of Engels spreken. Nadat deze Nicaraguaan weer 15 minuten nodig had om iets te vertellen wat Nederlanders normaliter in 1 minuut doen, kan ook ik weer verder met mijn werk.
De mannen hebben trek in een biertje, het is tenslotte 19:00 geweest en de maagjes knorren een beetje. Op naar de comedor. What’s that? Een lokaal eettentje waar je voor 2 dollar een lekker pollootje (kippetje), cerdootje (varkensvlees) of resje (beef) krijgt. Deze lekkernijen worden vergezeld door wat rijst, gefrituurde bananen, koolsla en op verzoek wat salsa picante. We bestellen hier een literfles Toña bij en ik zie 4 tevreden gezichten bij mij aan tafel. Er wordt weer uitvoerig over werk gepraat tijdens het eten, maar voornamelijk over nieuwe ideeën. Creatieve gedachtenwisselingen, het sparren tussen Jelle en zijn ideetjes en de kritische Kees en daarnaast Sascha die af en toe meldt dat daar al een app of programmaatje voor is. Het sparren en wisselen van gedachten houdt op als we uiteindelijk in de Cerveceria in San Juan del Sur staan waar een baseballwedstrijd wordt uitgezonden. Het leuke van wonen in San Juan del Sur zijn onder andere de creatieve ondernemers die bijvoorbeeld een bierbrouwerij neerzetten. Hmmmm… Amber Pale wordt het toch weer dit keer, een iets donkerder biertje. Kees besteld een fles Victoria die de Nicaraguaanse barman uitschenkt in een glas. Dit biertje kost dan $1,00, het blijft toch altijd weer een wedstrijd over wie het goedkoopst kan leven…
